Στο δεύτερο βιβλίο των Ηθικών Νικομαχείων ο Αριστοτέλης επικαλείται την ετυμολογική συγγένεια μεταξύ ήθους και έθους. Η κοινή γλωσσική ρίζα καταδεικνύει τον συσχετισμό των δύο εννοιών  καθώς προέρχονται από το μέλλοντα του ρήματος έχω (έξω) και την παραγωγική κατάληξη –ις (έξις). Οι έξεις (συνήθειες) αποτελούν συμπεριφορές που προέρχονται από την ηθική διάπλαση του ανθρώπου. Η ηθική αρετή έρχεται έτσι ως αποτέλεσμα του έθους και αποτελεί κομμάτι της καθημερινής συμπεριφοράς. Με τον όρο έθος νοείται η συγκεκριμένη συμπεριφορά που διαμορφώνει τον ανθρώπινο χαρακτήρα.

Η ηθική χαρακτηρίζεται από ρευστότητα. Εξαρτάται από την καθημερινότητα. Η ηθική των πολιτών συνδέεται με τις συνήθειες που αναπτύσσουν. Αποτελεί τον καθοριστικότερο παράγοντα για την ευημερία, την ομαλότητα της κοινωνικής συμβίωσης και την δυνατότητα συγκρότησης της ιδανικής πόλης. Οι παραληρηματικοί κοινωνικοί ρυθμοί μεταβάλλουν τόσο την καθημερινότητα όσο και τον τρόπο ζωής των ανθρώπων (καθημερινές συμπεριφορές – έξεις). Η σύγχρονη κοινωνία χαρακτηρίζεται από ακόρεστες ανάγκες, υπερεκμετάλλευση των φυσικών πόρων, οικολογική κρίση. Οι καθημερινές συμπεριφορές διαμορφώνονται σε αυτή τη βάση. Προκύπτει έτσι μια σειρά ερωτημάτων γύρω από την οικολογική ηθική, τα οποία σχετίζονται με την ηθικά ορθή σχέση του ανθρώπου με τη φύση που τον περιβάλλει.

Την δεκαετία του 1970 η περιβαλλοντική ηθική αναγνωρίζεται αυτόνομο πεδίο της φιλοσοφίας. Ο Aldo Leopold, πρωτεργάτης του ρεύματος, κάνει για πρώτη φορά λόγο για την ανθρώπινη κοινότητα ως μέρος της ολότητας του πλανήτη. Εισάγει ένα νέο ρεύμα ηθικής (land ethics) και σκέψης, τον οικοκεντρισμό.

Σύμφωνα με την οικοκεντρική σκέψη η φύση δεν θα πρέπει να έχει πια εργαλειακή αξία για τον άνθρωπο, δεν θα πρέπει δηλαδή να νοείται ως αποθήκη φυσικών πόρων. Ταυτόχρονα ιδρύονται περιοδικά, τμήματα πανεπιστημίων και οικολογικοί οργανισμοί με σκοπό την διεύρυνση του διαλόγου γύρω από θέματα όπως: τα δικαιώματα των ζώων, προβληματισμούς της περιβαλλοντικής φιλοσοφίας, τα κινήματα για την προστασία του περιβάλλοντος.

Η σημαντικότερη (ενδεχομένως) προσφορά αυτού του φιλοσοφικού ρεύματος αφορά την ανάπτυξη του προβληματισμού γύρω από τις συλλογικές συνήθειες (ethos) που πρέπει να αναπτυχθούν προκειμένου τα ανθρώπινα και η ανθρώπινα μέλη της ηθικής κοινότητας της γης να διαβιούν σε ένα υγιές περιβάλλον. Σταδιακά εμφανίζεται μια σειρά ηθικών συμπεριφορών (βιγκανισμός) επικεντρωμένων στην αποχή από την κατανάλωση προϊόντων που επηρεάζουν αρνητικά το περιβάλλον και τον οποίων η διαδικασία παραγωγής προϋποθέτει βάρβαρες πρακτικές.  

Η φιλοσοφία πίσω από τα προϊόντα βιώσιμης υγιεινής HYDROPHIL συμπυκνώνεται στην διεύρυνση της οικολογικής συνείδησης γύρω από θέματα όπως η βιωσιμότητα και η έλλειψη φυσικών πόρων. Σύμφωνα με το site τους : «Μια ματιά στην υδρόγειο μας δείχνει ότι το νερό είναι ένα άπειρο αγαθό: Τουλάχιστον τα δύο τρίτα της γης μας είναι καλυμμένα με νερό. Ωστόσο, μόνο το 3 % αυτών είναι γλυκό νερό και, επομένως, είναι πόσιμο. Ως εκ τούτου, το νερό των πόρων είναι πολύ περιορισμένο. Οι συνέπειες αυτής της έλλειψης πόρων είναι τόσο θανατηφόρες όσο και απίστευτες: 2,1 δισεκατομμύρια από τους συνανθρώπους μας παγκοσμίως δεν έχουν πρόσβαση σε καθαρό πόσιμο νερό. Γεγονότα σαν αυτά μας ώθησαν να δώσουμε ιδιαίτερη προσοχή στο ζήτημα της λειψυδρίας».

Για την παραγωγή της σειράς water-neutral και vegan fair προϊόντων προσωπικής υγιεινής δεν χρησιμοποιούνται πόροι που θέτουν σε κίνδυνο το έδαφος ή το πόσιμο νερό και δεν απαιτείται τεχνητή άρδευση. Η σειρά δεν περιέχει ζωϊκά προϊόντα ούτε προϊόντα που δοκιμάζονται σε ζώα. Με αυτό τον τρόπο το συγκεκριμένο brand συμβάλλει στη διεύρυνση της οικολογικής συνείδησης, καταδεικνύοντας τις βιομηχανικές παραγωγικές πρακτικές που χαρακτηρίζονται από βαρβαρότητα απέναντι στα ζώα και το περιβάλλον. Έτσι προωθεί  την υιοθέτηση ατομικών συνηθειών (έξεων) βασισμένων στην περιβαλλοντική ηθική (ethics).